Onrust...

De huilende wind giert langs het huis, takken slaan tegen het raam. Het is aardedonker buiten en de regen komt met bakken uit de hemel. Dat wordt over een week weer grasmaaien bedenk ik me als ik ineens van buiten een gil hoor.

Vliegensvlug spring ik op en schiet in mijn jas en laarzen. Al rennend naar de deur roep ik Rover bij me, die mijn urgentie schijnt te voelen, want zo snel is hij nog nimmer uit zijn bak gekomen. Terwijl we samen door de deur naar buiten rennen, slaat een gordijn van regen ons in het gezicht. Een kleine schok, maar het maakt ons direct alert over het gevaar om ons heen. Bladeren vliegen door de lucht, het gekraak van afbrekende takken klinkt als een pijnscheut door het hele bos heen.

We beginnen ons een weg te banen, tussen de rotzooi die op de grond ligt. Ik zie geen hand voor ogen dus ik roep naar Rover dat hij de weg moet wijzen naar het terrein van Circo Circolo. Ik moet kijken of iedereen in orde is!

Een oorverdovend lawaai komt ons tegemoet, terwijl we de laatste hoek om willen gaan. We versnellen onze pas en zien nog net de 'tietentent' de lucht invliegen! Gegil van vrouwen en mannen die hulpeloos staan te kijken naar de wegvliegende tent.... Verslagenheid en vermoeidheid is te zien op ieders gezicht. Hoe heb ik dit kunnen missen, hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren?! De wereld begint te draaien, steeds sneller en sneller, tot dat ik neer ga...

Badend in het zweet ontwaak ik uit een onrustige droom en ik hoor de vertrouwde geluiden van een snurkende Rover naast m'n bed. Het was maar een droom, stel ik mezelf gerust, het was een nare droom...